Η Ελλάδα των 190 νεκρών: Μια χώρα που συνηθίζει τον θάνατο στη δουλειά

Η είδηση ενός ακόμη νεκρού εργαζομένου, αυτή τη φορά στο ΜΕΤΡΟ, δεν ήταν παρά ένας ακόμη αριθμός που προστέθηκε στη μακρά λίστα των 190 απωλειών από την αρχή του 2025. Ένας αριθμός που σοκάρει, αλλά δεν φαίνεται να συγκλονίζει όσους λαμβάνουν αποφάσεις. Γιατί η σημερινή Ελλάδα έχει σχεδόν συνηθίσει τον θάνατο στους χώρους δουλειάς — και αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό από όλα.

Σύμφωνα με τη διαρκή έρευνα της ΟΣΕΤΕΕ, από την 1η Ιανουαρίου μέχρι και τις 26 Νοεμβρίου έχουν χάσει τη ζωή τους 190 άνθρωποι την ώρα της εργασίας τους. Άλλοι 298 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που καταγράφει με ακρίβεια την κατάρρευση της εργασιακής ασφάλειας στη χώρα. Σχεδόν ένα θανατηφόρο δυστύχημα κάθε 1,7 ημέρες, ένας σοβαρός τραυματισμός κάθε ημέρα. Δεν είναι στατιστικά· είναι ανθρώπινες ζωές.

Πώς φτάσαμε να μετράμε νεκρούς;

Η εκρηκτική άνοδος των εργατικών δυστυχημάτων δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα:

της εντατικοποίησης της εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,
της απορρύθμισης που έφερε ο τελευταίος εργασιακός νόμος,
της απουσίας συλλογικών συμβάσεων,
της μείωσης ελέγχων και της αποδυνάμωσης των κρατικών μηχανισμών προστασίας.
Όπως επισημαίνει ο πρόεδρος της ΟΣΕΤΕΕ Ανδρέας Στοϊμενίδης, η πολιτεία γνωρίζει την κατάσταση αλλά δεν την αντιμετωπίζει. Αντίθετα, αφήνει να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον όπου η πίεση για παραγωγή και ταχύτητα υπερισχύει της ασφάλειας. Σε μια τέτοια συνθήκη, τα λάθη πολλαπλασιάζονται και το ρίσκο γίνεται καθημερινότητα.

Η αδιαφορία που σκοτώνει

Με κάθε νέο δυστύχημα, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο:
ανακοινώσεις οργής από τα σωματεία, σιωπή ή υπεκφυγές από διοικήσεις και υπουργεία, και τελικά… τίποτα. Καμία ουσιαστική αλλαγή, καμία τιμωρία, καμία ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών.

Ακόμη χειρότερα, σε πολλές περιπτώσεις οι εργοδοτικές διοικήσεις φτάνουν στο σημείο να μην αναφέρουν καν τον λόγο κινητοποιήσεων των εργαζομένων, όπως συνέβη και στη σημερινή στάση εργασίας της ΣΤΑΣΥ. Μια απουσία σεβασμού, που αποτυπώνει την απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που δουλεύουν και σε αυτούς που διοικούν.

Η ευθύνη της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση, αντί να ενισχύσει το ΣΕΠΕ, να επιβάλει αυστηρές κυρώσεις και να δεσμεύσει τους εργοδότες σε αυστηρά πρωτόκολλα ασφάλειας, επιλέγει την πολιτική της «ευελιξίας», της εργασιακής πίεσης και της υποστελέχωσης. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε: 190 νεκροί πριν καν τελειώσει το έτος — ο υψηλότερος αριθμός των τελευταίων δεκαετιών.

Δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο. Πρόκειται για πολιτική επιλογή.

Όταν ο θάνατος γίνεται ρουτίνα

Πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει ένα όνομα, μια οικογένεια, ένας άνθρωπος που δεν γύρισε σπίτι. Όμως η δημόσια συζήτηση μοιάζει να έχει απονεκρωθεί: η κοινωνία εκπαιδεύεται να αποδέχεται τον θάνατο στη δουλειά ως “αναπόφευκτο κόστος”. Έτσι, η χώρα προχωρά προς το αδιανόητο όριο των 200 νεκρών χωρίς ουσιαστικό σοκ, χωρίς πραγματική αντίδραση, χωρίς τη στοιχειώδη βούληση να μπει ένα τέλος.

Δεν είναι απλή στατιστική — είναι προειδοποίηση

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλο ένα μνημόσυνο. Χρειάζεται πολιτική βούληση, ελεγκτικούς μηχανισμούς και σοβαρές επενδύσεις στην υγεία και την ασφάλεια. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να θυμηθεί ότι η εργασία δεν μπορεί να είναι πεδίο θυσίας ανθρώπων.

Όσο αυτό δεν συμβαίνει, οι αριθμοί θα ανεβαίνουν.
Και μαζί τους, η ντροπή μιας κοινωνίας που επιτρέπει να πεθαίνουν οι εργαζόμενοι της κάθε 40 ώρες.