“Ο πατέρας μου πρέπει να πεθάνει στη φυλακή”, λέει η κόρη της Ζιζέλ και του Ντομινίκ Πελικό

 

«Μου ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε εκείνο το πρωί ότι ο πατέρας μου, Ντομινίκ Πελικό την νάρκωνε για περίπου 10 χρόνια, ώστε διάφοροι άνδρες να μπορούν να τη βιάσουν», θυμάται η Darian σε συνέντευξή της στο BBC- λ’ίγο.

 

«Εκείνη τη στιγμή, έπαψα να ζω μια φυσιολογική ζωή», λέει η 46χρονη Darian.

 

«Θυμάμαι ότι φώναζα, έκλαιγα, τον προσέβαλα κιόλας», λέει. «Ήταν σαν σεισμός. Ένα τσουνάμι».

 

Ο Ντομινίκ Πελικό καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης στο τέλος μιας ιστορικής δίκης, διάρκειας τρεισήμισι μηνών τον Δεκέμβριο.

 

Η Darian λέει ότι ο πατέρας της «πρέπει να πεθάνει στη φυλακή».

 

Πενήντα άνδρες που ο Dominique Pelicot «στρατολόγησε» από το διαδίκτυο για βιάσουν και να κακοποιήσουν σεξουαλικά την αναίσθητη σύζυγό του Ζιζέλ, οδηγήθηκαν επίσης στη φυλακή.

 

Ο Ντομινίκ Πελικό, συνελήφθη όταν κανε upskirting σε ένα σούπερ μάρκετ, οδηγώντας τους ερευνητές να τον «ξεσκονίσουν» διεξοδικά. Στο φορητό υπολογιστή και τα τηλέφωνα αυτού του φαινομενικά αθώου συνταξιούχου, βρήκαν χιλιάδες βίντεο και φωτογραφίες της συζύγου του, σαφώς αναίσθητης, να βιάζεται από αγνώστους. Πέρα από το γεγονός ότι έφερε στο προσκήνιο τα ζητήματα του βιασμού και της έμφυλης βίας, η δίκη ανέδειξε επίσης το ελάχιστα γνωστό ζήτημα της χημικής υποταγής – της επίθεσης με τη βοήθεια ναρκωτικών.

 

Η Caroline Darian, έχει κάνει σκοπό της ζωής της να καταπολεμήσει τη χημική υποταγή, η οποία πιστεύεται ότι δεν έχει αναφερθεί επαρκώς, καθώς η πλειονότητα των θυμάτων δεν θυμάται τις επιθέσεις και μπορεί να μην αντιλαμβάνεται καν ότι έχει υποστεί ναρκωτικά. Η Darian θέλει να ακουστούν οι φωνές των κακοποιημένων γυναικών.

 

Τις ημέρες που ακολούθησαν το μοιραίο τηλεφώνημα της Gisèle, η Darian και τα αδέλφια της, ο Florian και ο David, ταξίδεψαν στη νότια Γαλλία, όπου ζούσαν οι γονείς τους, για να στηρίξουν τη μητέρα τους. Όπως λέει τώρα η Darian, ο πατέρας της είναι «ένας από τα χειρότερα σεξουαλικά αρπακτικά των τελευταίων 20-30 ετών».

 

Λίγο αργότερα, η ίδια η Darian κλήθηκε από την αστυνομία – και ο κόσμος της κατέρρευσε ξανά. Της έδειξαν δύο φωτογραφίες που βρήκαν στο φορητό υπολογιστή του πατέρα της. Έδειχναν μια αναίσθητη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, φορώντας μόνο ένα μπλουζάκι και ένα εσώρουχο. Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η γυναίκα ήταν εκείνη. «Έζησα ένα φαινόμενο άρνησης. Δυσκολευόμουν να αναγνωρίσω τον εαυτό μου από την αρχή», λέει.

 

«Τότε ο αστυνομικός είπε: “Κοιτάξτε, έχετε το ίδιο καφέ σημάδι στο μάγουλό σας… είστε εσείς”. Τότε κοίταξα τις δύο φωτογραφίες με διαφορετικό τρόπο… Ήμουν ξαπλωμένη στην αριστερή μου πλευρά, όπως η μητέρα μου, σε όλες τις φωτογραφίες της».

 

Η Darian λέει ότι είναι πεπεισμένη ότι και ο πατέρας της την κακοποιούσε και τη βίαζε – κάτι που ο ίδιος πάντα αρνιόταν, αν και έχει δώσει αντικρουόμενες εξηγήσεις για τις φωτογραφίες.

 

«Ξέρω ότι με νάρκωσε, πιθανότατα για σεξουαλική κακοποίηση. Αλλά δεν έχω καμία απόδειξη», λέει. Σε αντίθεση με την περίπτωση της μητέρας της, δεν υπάρχουν αποδείξεις για το τι μπορεί να έχει κάνει ο Pelicot στην Darian.

 

«Και αυτό ισχύει για πόσα θύματα; Δεν γίνονται πιστευτά επειδή δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν τα ακούνε, δεν τα υποστηρίζουν», λέει.

 

Αμέσως μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων του πατέρα της, η Ντάριαν έγραψε ένα βιβλίο, το I’ll Never Call Him Dad Again που εξερευνά το τραύμα της οικογένειάς της.

 

Εμβαθύνει επίσης στο θέμα της χημικής υποταγής, κατά την οποία τα φάρμακα που συνήθως χρησιμοποιούνται «προέρχονται από το φαρμακείο της οικογένειας».

 

«Παυσίπονα, ηρεμιστικά. Είναι φάρμακα», λέει η Ντάριαν. Όπως συμβαίνει σχεδόν με τα μισά από τα θύματα χημικής υποταγής, γνώριζε τον θύτη της: ο κίνδυνος, λέει, «έρχεται από μέσα».

 

Όταν η Ζιζέλ αποφάσισε να ανοίξει τη δίκη στο κοινό και στα μέσα ενημέρωσης, ώστε να αποκαλύψει τι της είχε κάνει ο σύζυγός της και δεκάδες άλλοι άνδρες, μητέρα και κόρη ήταν σύμφωνες: «Ήξερα ότι περάσαμε κάτι… φρικτό, αλλά ότι έπρεπε να το περάσουμε με αξιοπρέπεια και δύναμη».

 

Τώρα, η Ντάριαν πρέπει να καταλάβει πώς να ζει γνωρίζοντας ότι είναι κόρη τόσο του βασανιστή όσο και του θύματος – κάτι που η ίδια αποκαλεί «τρομερό βάρος».

 

Δεν μπορεί πλέον να θυμηθεί την παιδική της ηλικία με τον άνδρα που αποκαλεί Ντομινίκ, παρά μόνο περιστασιακά ξαναγλιστράει στη συνήθεια να τον αποκαλεί πατέρα της.

 

«Όταν κοιτάζω πίσω, δεν θυμάμαι πραγματικά τον πατέρα που νόμιζα ότι ήταν. Κοιτάζω κατευθείαν τον εγκληματία, τον σεξουαλικό εγκληματία που είναι», λέει.

 

«Έχω όμως το DNA του και ο κύριος λόγος για τον οποίο ασχολούμαι τόσο πολύ με τα αόρατα θύματα είναι και για μένα ένας τρόπος να πάρω μια πραγματική απόσταση από αυτόν τον τύπο», λέει στην Emma Barnett. «Είμαι εντελώς διαφορετική από τον Ντομινίκ».

 

Η Ντάριαν προσθέτει ότι δεν ξέρει αν ο πατέρας της ήταν «τέρας», όπως τον έχουν αποκαλέσει κάποιοι. «Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και δεν είναι άρρωστος», λέει.

 

«Είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει έξω. Με κανέναν τρόπο».

 

Θα περάσουν χρόνια μέχρι ο 72χρονος Dominique Pelicot να μπορέσει να αποφυλακιστεί υπό όρους, οπότε είναι πιθανό να μην ξαναδεί ποτέ την οικογένειά του. Όσο για τη Darian, το μόνο ζήτημα που την ενδιαφέρει τώρα είναι να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία για τη χημική υποταγή – και να εκπαιδεύσει καλύτερα τα παιδιά σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση. Αντλεί δύναμη από τον σύζυγό της, τα αδέλφια της και τον 10χρονο γιο της – τον «υπέροχο γιο της», λέει με χαμόγελο, με τη φωνή της γεμάτη στοργή.